Belevenissen in Alaska

Afgelopen vrijdag ben ik na 3 weken in Alaska doorgebracht te hebben weer teruggevlogen naar Seattle. Eindelijk weer even geen hotel, en gewoon weer lekker zelf eten kunnen koken! Helaas heb ik deze week geen planning en probeer ik me dus op kantoor met van alles en nog wat bezig te houden, zoals bijvoorbeeld dit berichtje schrijven…

Op het moment dat ik aankwam in Anchorage was de sneeuw nog niet zo heel lang verdwenen. Alles zag er dan ook dor, dood, kaal, bruin en vies uit. Anchorage zelf is niet echt een hele grote stad, maar wel erg uitgespreid; er is weinig hoogbouw en alles is erg ruim opgezet wat een beetje een verlaten indruk geeft. Ten oosten wordt de stad geflankeerd door het Chugach gebergte, waar nog volop sneeuw lag, en verder is het rondom de stad vrij vlak.

Anchorage zelf heeft niet bijzonder veel bezienswaardigheden, maar de invloeden van de verschillende bevolkingsgroepen is wel merkbaar. Naast de native bevolking van Alaska zijn ook de russische invloeden nog duidelijk aanwezig. De native bevolking bestaat oorspronkelijk uit een 6 of 7-tal ‘indianen’stammen, die elk hun eigen gebied binnen de staat hadden. De staat Alaska is overigens immens groot; als je het over de rest van de VS legt, bedekt het ongeveer de helft van het oppervlakte, dus ga maar na!

Het toeristische/zomer seizoen in Alaska is relatief kort, grofweg van 15 mei tot 15 september. Eigenlijk was ik er dus net iets te vroeg, waardoor veel toeristische attracties dan ook nog gesloten waren. Maar ja, ik was er natuurlijk ook gekomen om te werken… De klant die ik daar had betrof een zogenaamde Native Corporation. Deze juridische bedrijfsvorm is een specifiek verschijnsel in Alaska. De oorsprong van deze bedrijven is te danken (of te wijten, ‘t is maar hoe je het bekijkt…) aan de olie die de VS vanuit Alaska wilde transporteren. In ruil voor de olie en voor het land, heeft de VS bepaalde stimuleringsregelingen geintroduceerd om de werkgelegenheid en welvaart onder de native bevolking te verhogen. Deze bedrijven hebben onder andere bepaalde fiscale voordelen, maar kunnen bijvoorbeeld ook makkelijker overheidsdiensten uitvoeren, zonder in concurrentie te hoeven tenderen voor deze opdrachten.

De mensen met wie ik bij de klant moest werken waren allemaal erg aardig en hebben me veel toeristische tips gegeven. De eerste week heb ik in de avonduren geprobeerd zoveel mogelijk van Anchorage te zien. Aangezien het rond deze tijd al tot 10 uur of half 11 ‘s avonds licht is, kan je dus optimaal van je avonduren gebruik maken. Jammer genoeg is het ‘s avonds nog wel fris (tussen de 0 en 5 graden), dus lekker buiten zitten was er niet bij. Wat me het meest facineerde in Anchorage was de float plane base. Gezien de onherbergzaamheid en vele afgelegen gebieden in Alaska, heeft 1 op de 6 inwoners een vliegbrevet en meestal ook een eigen vliegtuigje. Anchorage heeft dan ook de grootste en drukste vliegbasis voor watervliegtuigjes, die gesitueerd is rondom Lake Hood. Ik vond het echt een geweldig gezicht, al die kleine vliegtuigjes met hun schuurtjes rondom het meer, en ben er dan ook meerdere malen heen geweest! In de eerste week was het meer zelfs nog bevroren (in plaats van drijvers hebben ze dan kleine skietjes onder het vliegtuig).

Het eerste weekend ben ik vervolgens naar Seward gegaan. Dit is een klein havenstadje ongeveer 2 uur rijden ten zuid oosten van Anchorage en is de toegangspoort tot het Kenai Fjords National Park. De weg naar Seward wordt omschreven als een van de mooiste routes in Alaska en ik heb dan ook genoten. De grootste toeristische attracties van Alaska zijn haar gletsjers, wild life en natuurlijk de natuur in het algemeen. In Seward heb ik een 6 uur durende cruise door de fjorden gemaakt en hierbij alles gezien wat dit gebied te bieden heeft. Onderweg zijn we heel veel dieren tegen gekomen: zee otters, zee leeuwen, orca’s, een walvis, honderden vogels, berg geiten en een zwarte beer! Met de boot zijn we tot dichtbij een van de gletsjers gevaren en hebben het afbrokkelen van sommige delen kunnen aanschouwen. Het was een schitterende dag, met volop zon, dus na 6 uur was ik behoorlijk rozig, en besloot ik in Seward te overnachten om vervolgens op zondag via de toeristische route terug naar Anchorage te gaan.

In de loop van de tweede week werd ik door de klant uitgenodigd om mee te gaan naar een ijshockey wedstrijd; dat laat ik me natuurlijk geen 2 keer vragen! De wedstrijd was tussen de Alaska Aces en de Idaho Steelheads, en ookal verloren de Aces, ik heb me wel ontzettend vermaakt! Het meest verbazingwekkende vond ik nog wel de methode om lawaai te maken in het stadium; het lokale gebruik is om dat door middel van koe-bellen te doen, en ik kan je vertellen, dat maakt me een herrie!

Het tweede weekend had ik visite (op kosten van KPMG :-)) en zijn we richting het Denali National Park gegaan. Dit is het grootste national park in Alaska en ‘huist’ de hoogste berg van Noord-Amerika, Mt. McKinley (6194 meter). Het park ligt op 5 uur rijden ten noorden van Anchorage en we hadden besloten Talkeetna als uitvalsbasis te nemen. Dit dorpje ligt ongeveer halverwege en kan je het beste omschrijven als een soort hippie dorp. Alaska trekt een behoorlijk portie aan geflipte mensen die weg willen uit de bewoonde wereld en waar je je dan beter settelen dan het onherbergzame Alaska, waar je lekker eenzaam kan zijn?? De artistiekelingen onder hen hebben in Talkeetna hiervoor een prima basis gevonden.

De grootste toeristische attractie van het dorp is het organiseren van flightseeing tours in Denali. Je gaat dan met 4 tot 6 personen in een mini-vliegtuigje en vliegt over/door het gebergte heen. Alle vluchten kunnen ook uitgebreid worden met een landing op de gletsjer. Aangezien ik in de tweede week van Alaska ook mijn verjaardag mocht vieren, vond ik zo’n flightseeing tour wel een mooi cadeau voor mezelf, maar helaas wilde het weer niet echt mee werken. Zowel op zaterdag als op zondag was het enigszins bewolkt en dan is zo’n vlucht weggegooid geld. Het is overigens zo dat je uberhaupt geluk moet hebben als je in Alaska bent, want gedurende tweederde van de zomerdagen is Mt. McKinley niet te zien omdat hij in de wolken hangt… In plaats van het vluchtje heb ik mezelf maar een native art kunstwerk cadeau gegeven, die nu natuurlijk in Seattle aan de muur hangt.

Op zaterdag hadden we besloten om toch maar naar het National Park te rijden, maar helaas hebben we weinig kunnen zien vanwege het weer. Op de terugweg zagen we op een gegeven moment wel een aantal auto’s langs de weg staan en het bleek dat er vlakbij de weg een grizzly beer zat! Spectaculair gezicht natuurlijk! Na de beer enige tijd te hebben aanschouwd gingen we verder op weg en stoof er vervolgens een moose voor mijn auto de weg op. Dat was natuurlijk ook wel even schrikken, voor je het weet is je auto total loss!! Ik dacht dat alle gekheid toen wel gebeurd was, maar tenslotte besloot ook een zwarte beer nog even voor mij de weg over te steken… Helaas hebben we de caribou niet van het lijstje af kunnen strepen, maar ik denk dat ik mijn portie wild life wel heb gehad in Alaska!

Op de terugweg naar Anchorage op zondag zijn we bij een slee-honden boerderij langs geweest voor een rondleiding en presentatie. Het echtpaar wat deze boerderij runt, doet zelf ook al jaren aan races mee, waarbij met name de lange afstandsraces erg indrukwekkend zijn. De grootste race in Alaska, de Iditarod, is 1100 mijl (1760 kilometer) en duurt gemiddeld ongeveer 10 dagen! Deze race wordt elk jaar in maart gehouden, wat betekent dat de meeste kilometers in het donker moeten worden afgelegd door soms enorme kou, sneeuwstormen etc. en de belangrijkste regel tijdens deze race is dat je geen hulp van buitenaf mag krijgen. Ik vond het erg indrukwekkend! Na de presentatie mochten we natuurlijk ook de honden bekijken, inclusief een heel nest jonge puppies (2 weken oud) en gingen we voor een klein ritje met een elftal honden. Helaas niet op een slee, maar in een soort golfkarretje, maar ach, het gaat om het idee…

De laatste week in Anchorage heb ik met name gebruikt om de klant af te ronden (ja, ik heb ook heus nog wel gewerkt in die 3 weken…) en ik keek er ook wel weer naar uit om terug naar Seattle te gaan. Wat erg leuk was om te zien, was dat het gedurende die 3 weken langzamerhand lente begon te worden. Waar het in het begin bruin, dood en vies was, werd het gras langzaam groen en kwamen er blaadjes aan de bomen; wat geeft dat een ander beeld van een stad! Dit proces gaat ook een stuk sneller dan wij gewoonlijk gewend zijn, omdat het langer licht is.

Inmiddels ben ik nu bijna aan het einde van mijn week verveling en kijk ik uit naar een weekje vakantie volgende week! Samen met 2 andere KPMG’ers die in hetzelfde uitwisselingsprogramma zitten (een in New York en de ander in Denver), ga ik een weekje nationale parken bezoeken in Utah. Daarover volgende keer meer!

Tot dan.

Liefs, Thirza.